طاسی موضعی یا «آلوپسی آره آتا»، که معمولاً به آن فقط «آلوپسی» گفته می‌شود، یک اختلال خودایمنی است که در آن بدن به فولیکول‌های موی خود حمله می‌کند و باعث ریزش مو، اغلب به صورت توده‌ای می‌شود. قرص اولومیانت (Olumiant) یک مهارکننده ژانوس کیناز (JAK) است که میتواند با توقف فعالیت آنزیم‌های مخرب فولیکول‌های مو از ریزش مو در قسمتهای مختلف بدن جلوگیری کند. این دارو فعالیت یک یا چند خانواده خاص از آنزیم ها را مسدود کرده و در مسیری که منجر به التهابات می شود تداخل می کند.
در آزمایش‌های بالینی داروی اولومیانت بیشتر بیماران پس از طی مراحل درمان و مصرف این قرص بخش بزرگی از موهای از دست رفته خود را دوباره به دست آوردند.
سازمان غذا و داروی آمریکا، قرص های خوراکی Olumiant (baricitinib) را برای درمان بیماران بزرگسال مبتلا به آلوپسی آره آتا شدید تایید کرده است، اختلالی که اغلب به صورت طاسی تکه ای ظاهر می شود و سالانه بیش از ۳۰۰.۰۰۰ نفر را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد. این اقدام نشان دهنده اولین تایید FDA از یک درمان سیستمیک (یعنی درمان کل بدن به جای یک مکان خاص) برای آلوپسی آره آتا است.
کندال مارکوس، مدیر بخش پوست و دندانپزشکی در مرکز ارزیابی و تحقیقات دارویی سازمان غذا و داروی آمریکا، گفت: «دسترسی به گزینه‌های درمانی ایمن و مؤثر برای تعداد قابل توجهی از آمریکایی‌های مبتلا به آلوپسی شدید بسیار مهم است. “تأیید امروز به رفع نیازهای برآورده نشده قابل توجه برای بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا شدید کمک می کند.”
اثربخشی و ایمنی Olumiant در آلوپسی آره‌آتا در دو کارآزمایی تصادفی‌سازی شده، دوسوکور، کنترل‌شده با دارونما (کارآزمایی AA-1 و کارآزمایی AA-2) با بیمارانی که حداقل ۵۰ درصد ریزش موی سر داشتند، طبق شدت مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار آلوپسیا برای بیش از شش ماه. بیماران در این کارآزمایی‌ها هر روز یک دارونما، ۲ میلی‌گرم اولومیانت یا ۴ میلی‌گرم اولومیانت دریافت کردند. اندازه‌گیری اولیه کارآیی برای هر دو کارآزمایی، نسبت بیمارانی بود که در هفته ۳۶ حداقل ۸۰ درصد موی سر را پوشش دادند.
در کارآزمایی AA-1، ۱۸۴ بیمار (۲۲%)، ۲ میلی گرم اولومیانت دریافت کردند و ۲۸۱ بیمار (۳۵%) نیز با ۴ میلی گرم اولومیانت تحت مداوا قرار گرفتند، که به پوشش کافی موی سر دست یافتند.
در کارآزمایی AA-2، از ۱۵۶ بیمار (۱۷%) که ۲ میلی گرم اولومیانت دریافت کردند و ۲۳۴ بیمار (۳۲%) نیز ۴ میلی گرم اولومیانت دریافت کرده بودند، که به پوشش کافی موی سر دست یافتند.
شایع ترین عوارض جانبی مرتبط با اولومیانت عبارتند از: عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد، آکنه، کلسترول بالا (هیپرلیپیدمی)، افزایش آنزیمی به نام کراتینین فسفوکیناز، عفونت ادراری، افزایش آنزیم های کبدی، التهاب فولیکول های مو (فولیکولیت)، خستگی، عفونت های دستگاه تنفسی تحتانی، حالت تهوع، عفونت های قارچی تناسلی (عفونت های کاندیدا)، کم خونی، نوتروپنی، درد شکم، زونا (هرپس زوستر) و افزایش وزن می باشد.
اولومیانت در ابتدا در سال ۲۰۱۸ تایید شد. این دارو به عنوان درمانی برای بیماران بزرگسال خاص مبتلا به آرتریت روماتوئید فعال متوسط تا شدید تایید شده است. اولومیانت همچنین برای درمان COVID-19 در برخی بزرگسالان بستری در بیمارستان نیز تأیید شده است.
هشدارها:
Olumiant برای استفاده در ترکیب با سایر مهارکننده های JAK، تعدیل کننده های ایمنی بیولوژیک، سیکلوسپورین یا سایر سرکوب کننده های ایمنی قوی توصیه نمی شود. اولومیانت با هشدارها و اقدامات احتیاطی از جمله توصیه نظارت دقیق برای ایجاد علائم و نشانه های عفونت در طول درمان و پس از درمان ارائه می شود. علاوه بر این، سایر هشدارها و اقدامات احتیاطی شامل حساسیت مفرط (واکنش‌های آلرژیک)، سوراخ‌های دستگاه گوارش (پارگی معده یا روده) و ناهنجاری‌های آزمایشگاهی از جمله کاهش تعداد گلبول‌های سفید و قرمز خون، افزایش آنزیم‌های کبدی و افزایش چربی است.
fda.gov/news-events. June 13, 2022
