Farzahna Mohamed, M.B., B.Ch., Frederick J. Raal, F.R.C.P., Ph.D
مرد ۵۴ ساله ای با گیجی و استفراغ به اورژانس مراجعه کرد. سه ماه قبل، او تشخیص مرحله ۴ بیماری مزمن کلیه را دریافت کرده بود. در معاینه، فشار خون وی ۷۰/۹۱ میلی متر جیوه و نبض او ۱۰۷ ضربان در دقیقه بود. شکم او حساسیت منتشر داشت. مطالعات آزمایشگاهی، سطح گلوکز سرم ۴۰ میلی گرم در دسی لیتر (۲.۲ میلی مول در لیتر؛ دامنه مرجع، ۷۰ تا ۱۱۰ میلی گرم در دسی لیتر [۳.۹ تا ۵.۶ میلی مول در لیتر])، سطح سدیم ۱۰۸ میلی مول در لیتر را نشان داد (دامنه مرجع، ۱۳۶ تا ۱۴۵) و سطح پتاسیم ۶.۴ میلی مول در لیتر (محدوده مرجع، ۳.۵ تا ۵.۱). وی همچنین از کاهش ناخواسته وزن ۱۰ کیلوگرم و تیرگی تدریجی پوست (شکل A) در مقایسه با ظاهر آن ۶ ماه قبل از مراجعه (شکل B) خبر داد. هایپرپیگمانتاسیون در مخاط لثه نیز مشاهده شد. گیجی و استفراغ پس از احیای مایعات و رفع هیپوناترمی و افت قند خون کاهش یافت. مطالعات آزمایشگاهی بیشتر نشان داد که سطح انسولین و پپتید C به ترتیب در ۰.۳ میلی واحد در لیتر (دامنه مرجع، ۲.۶ تا ۲۴.۹) و ۰.۴ میکروگرم در لیتر (محدوده مرجع، ۱.۱ تا ۴.۴) به طور مناسب سرکوب می شوند. با این حال، سطح کورتیزول صبح زود ۳۰ نانومول در لیتر بود (محدوده مرجع، ۱۳۳ تا ۵۳۷) و سطح کورتیکوتروپین سرم Pmol40.7 در لیتر بود (محدوده مرجع، ۱.۶ تا ۱۳.۹). تشخیص نارسایی اولیه آدرنال، یا بیماری آدیسون، انجام شد و درمان با گلوکوکورتیکوئیدها و فلودروکورتیزون آغاز شد. در پیگیری ۶ ماه پس از مراجعه، بیمار کاهش هیپرپیگمانتاسیون (پانل C) را مشاهده کرد و وزن وی به میزان اولیه خود بازگشت.
N Engl J Med 2021; 384:1752. May 6, 2021
