Sho Katayama, M.D. & Mitsuhito Ota, M.D., Ph.D
خانمی ۷۵ ساله با سابقه ۳ ساله تیره شدن تدریجی پوست صورت به کلینیک پوست مراجعه کرد. او در ۴ سال گذشته برای درمان استئومیلیت مزمن ایلیاک مینوسیکلین مصرف می کرد. در معاینه بالینی، هایپرپیگمانتاسیون آبی خاکستری منتشر در صورت و گوش‌های او مشاهده شد، (بدون احتساب ناحیه‌ای از پوست زیر چشم راست، جایی که وی پس از یک آسیب تروماتیک ۶ سال قبل از مراجعه فعلی، پیوند پوستی از دیواره قفسه سینه‌اش دریافت کرده بود.) تشخیص هایپرپیگمانتاسیون ناشی از مینوسیکلین نوع III انجام شد. در این شرایط، مناطقی از پوست که در معرض آفتاب قرار دارند و دارای تراکم ملانوسیت بیشتری نسبت به سایر نواحی هستند، تحت تأثیر مینوسیکلین، ملانین بیشتری تولید می کنند. ناحیه‌ی پیوند پوست به دلیل منشأ آن ( قفسه سینه) که ذاتاً حاوی ملانوسیت های کمتری نسبت به صورت است، از آسیب در امان مانده بود، زیرا ملانوسیت های اپیدرمی، بین نواحی مجاور پوست مهاجرت نمی کنند. مصرف مینوسیکلین قطع شد. بیمار درمان لیزر را نپذیرفت و به او توصیه شد برای محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش از کرم ضد آفتاب استفاده کند. در ویزیت بعدی ۸ ماه بعد، هیپرپیگمانتاسیون صورت بدون تغییر باقی ماند.
N Engl J Med 2021; 385:2463. December 23, 2021
