Miles Kiernan, F.R.C.Ophth., Nikolaos Koutroumanos, F.R.C.Ophth.
خانمی ۲۸ ساله با سابقه ۵ روزه قرمزتر شدن، تحریک و ترشح در چشم راست به بخش اورژانس مراجعه کرد. معاینه چشم تورم اطراف چشمی، تزریق ملتحمه و کموزیس و همچنین ترشحات چرکی را نشان داد. وی موکسیفلوکساسین موضعی، دگزامتازون و گانسیکلوویر و سفتریاکسون وریدی، مترونیدازول و آسیکلوویر دریافت کرده بود، اما علی رغم این روش درمانی، نکروز ملتحمه، التهاب اربیتال مشخص و فلج چشمی ایجاد شد (شکل A).
کانتوتومی اضطراری و کانتولیز برای از بین بردن فشارچشم انجام شد و بافت نکروزه دبرید شد (شکل B). دو هفته قبل از بروز علائم بیمار، گربه خانگی وی در ناحیه پنجه (شکل C) و سر دچار ضایعات شده بود. در آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) از ضایعات گرفته شده توسط دامپزشک ویروس ارتوپوکس مثبت داشت و آزمایش PCR با سواب از ملتحمه بیمار نیز برای ارتوپوکس ویروس مثبت بود. تعیین توالی ژن تشخیص آبله گاوی را تایید کرد.
بیمار با تکوویریمات که پروتئین پوشش دهنده VP37 orthopoxvirus را مهار می کند تحت درمان قرار گرفت و همچنین پردنیزولون خوراکی، دگزامتازون موضعی و موکسی فلوکساسین موضعی دریافت می کند. وی ۲ ماه بعد عمل جراحی دبریدمان داشت و داروهای طولانی تری برایش تجویز شد.
در پیگیری ۶ ماهه پس از مراجعه، حدت بینایی در چشم راست بیمار ۲۰/۲۰ بود، اگرچه وی دارای پتوز باقیمانده خفیف و برخی از محدودیت های حرکات خارج از چشم، به طور عمده بالا بردن و جمع کردن چشم راست بود.
N Engl J Med 2021; 384:2241. June 10, 2021
