لنفوم اولیه ی آدرنال

Tara McDonnell, M.B., B.Ch., B.A.O., Eamon Mulkerrin, M.B., B.Ch., B.A.O

مردی ۸۳ ساله مبتلا به بیماری عروق کرونری، فشار خون بالا، و چربی خون بالا، با سابقه ی شش ماهه ی خستگی، کاهش اشتها و کاهش وزن به واحد اورژانس مراجعه نمود. فشار خون وی در حالت نشسته ۸۰/۱۱۵ میملیمتر جیوه بود، اما پس از ایستادن به ۶۵/۹۵ میلیمتر جیوه کاهش می یافت.

مطالعات آزمایشگاهی بخاطر سطح سدیم ۱۳۰ میلی مول در لیتر (محدوده مرجع ۱۳۳ تا ۱۴۶) و سطح سدیم ۵.۶ میلی مول در لیتر (محدوده مرجع ۳.۵ تا ۵.۳) قابل توجه بودند. تست تحریک کوسانتروپین حاکی از سطح اوج کورتیزول ناکافی بود؛ سطح کورتیکوتروپین تا ۸۷ نانوگرم در لیتر (سطح مرجع ۷ تا ۶۳) افزایش یافته بود. پس از اینکه بیمار درمان با هیدروکورتیزون و فلودروکورتیزون را آغاز نمود، انرژی و اشتهای وی بهبود یافت و سطح الکترولیت او نرمال شد. سی تی اسکن شکم حاکی از افزایش حجم قابل توجه غدد فوق کلیوی بود، هر کدام از آنها بیش از ۹ سانتی متر در بزرگترین ابعاد و بدون لنفادنوپاتی بودند (پانل A، پیکان ها). پس از تایید سطح طبیعی متانفرین پلاسما، بیوپسی آدرنال انجام پذیرفت که حاکی از لنفوم سلول B با درجه ی بالا بود. رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین حاکی از پلئومورفیسم هسته ای (پانل B) بودند، و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی برای مارکر سلول B CD20 مثبت بود (پانل C). لنفوم اولیه ی آدرنال نادر است، معمولاً در هر دو غده فوق کلیوی بروز می کند و ممکن است همچون این مورد با نارسایی آرنال همراه باشد. شیمی درمانی آغاز شد و بیمار پس از ۳ ماه وضعیت خوبی داشت.

N Engl J Med 2021; 384:165. January 14, 2021