Robert Zeiser, M.D., Nicola Polverelli, M.D., Ph.D., Ron Ram, M.D.,
بیماری مزمن پیوند در برابر میزبان (GVHD)، عارضه اصلی پیوند سلول های بنیادی آلوژنیک، تقریباً در ۵۰٪ بیماران، مقاوم به گلوکوکورتیکوئید یا وابسته به گلوکوکورتیکوئید می شود. داده های قوی از مطالعات تصادفی فاز ۳ برای ارزیابی خط دوم درمان GVHD مزمن وجود ندارد. در بررسی های گذشته نگر، روکسولیتینیب، یک مهارکنندهJanus kinase (JAK1–JAK2)، اثر بالقوه ای را در بیماران مبتلا به GVHD مزمن مقاوم به گلوکوکورتیکوئید یا وابسته نشان داد.
روش ها: این مرحله آزمایشی تصادفی فاز ۳، اثربخشی و ایمنی روکسولیتینیب را با دوز ۱۰ میلی گرم دو بار در روز ارزیابی کرد، در مقایسه با انتخاب درمانگر از لیست ۱۰ گزینه معمول استفاده شده که بهترین مراقبت در دسترس (کنترل)، در بیماران ۱۲ ساله یا بیشتر با GVHD مزمن مقاوم به گلوکوکورتیکوئید مقاوم در برابر یا وابسته به آن است. نقطه پایان اولیه، پاسخ کلی (پاسخ کامل یا جزئی) در هفته ۲۴ بود. مهمترین نقاط پایان ثانویه، بقا بدون شکست و نمره بهبود یافته در مقیاس اصلاح شده علائم Lee در هفته ۲۴ بود.
نتایج: در مجموع ۳۲۹ بیمار، به طور تصادفی تحت بررسی قرار گرفتند. ۱۶۵ بیمار برای دریافت روکسولیتینیب و ۱۶۴ بیمار برای دریافت درمان کنترل، تعیین شدند. پاسخ کلی در هفته ۲۴ در گروه روکسولیتینیب بیشتر از گروه شاهد بود (۴۹.۷ درصد). رکسولیتینیب منجر به بقا بدون شکست متوسط در مقایسه با شاهد (>18.6 ماه در مقابل ۵.۷ ماه) و پاسخ علائم بالاتر (۲۴.۲ درصد) شد. عوارض جانبی شایع ترین (در ۱۰٪ بیماران) از درجه ۳ یا بالاتر تا هفته ۲۴، ترومبوسیتوپنی (۱۵.۲٪ در گروه روکسولیتینیب و ۱۰.۱٪ در گروه کنترل) و کم خونی (به ترتیب ۱۲.۷٪ و ۶.۶٪) بود. بروز عفونت و فعال سازی مجدد ویروس سیتومگالو در دو گروه مشابه بود.
نتیجه گیری: در بین بیماران مبتلا به GVHD مزمن مقاوم به گلوکوکورتیکوئید یا وابسته، روکسولیتینیب منجر به پاسخ کلی به طور کلی بیشتر، بقای بدون شکست و پاسخ علائم می شود. بروز ترومبوسیتوپنی و کم خونی با روکسولیتینیب بیشتر بود.
N Engl J Med 2021; 385:228-238. July 15, 2021
