University of British Columbia
متداول‌ترین شیوه مهار بیماری قند در افرادی که دیابت پیشرفته دارند تاکنون تزریق انسولین بوده است؛ شیوه‌ای که علیرغم کارایی درمانی با «ناخوشایندی» و «رنج» بیمار و بعضاً اطرافیان او همراه میشود. تاکنون تلاش‌های متعددی برای جایگزین کردن تزریق با انسولین خوراکی صورت گرفته است.
به‌تازگی یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه بریتیش‌کلمبیا در کانادا موفق‌شده‌اند به نتایج امیدوارکننده‌ای در تولید یک نوع قرص خوراکی انسولین برسند. نتایج آزمایش‌های این پژوهشگران بر روی موش‌ها نشان می‌دهد که قرص جدید دقیقاً به همان شیوه انسولین ترزیقی در بدن بیمار جذب میشود.
این نتایج خیره‌کننده نشان می‌دهد که فرمول تهیه انسولین خوراکی در حال به‌ثمر رسیدن است و بیماران دیابتی نوع A، به‌زودی نیازی به تزریق قبل از هر وعده غذایی نخواهند داشت؛ موضوعی مهم که نه تنها بر کیفیت زندگی آنها تاثیر می‌گذارد بلکه سلامت روحی و روانی این افراد را نیز بهتر می‌کند.
پروفسور آنوباو پراتراپ سینگ با اشاره به تحولی که این محصول جدید دارویی بر زندگی بیش از ۹ میلیون دیابتی نوع یک در سراسر دنیا خواهد گذاشت می‌گوید: «ایده ساخت چنین قرصی از پدر دیابتی‌اش به ذهنش رسیده. پدرش طی ۱۵ سال گذشته مجبور بوده روزی ۳ تا ۴ بار انسولین تزریق کند». او توضیح می دهد که امید آنها کاهش هزینه انسولین در هر دوز است زیرا جایگزین خوراکی آنها می تواند ارزان تر و آسان تر باشد. حمل و نقل قرص ها برای بیماران دیابتی که در حال حاضر باید به خنک نگه داشتن دوز خود فکر کنند، آسان تر خواهد بود.
دکتر آلبرتو بالدللی، محقق ارشد آزمایشگاه سینگ در توضیح مراحل آزمایش این قرص جدید می‌گوید: «حدود ۱۰۰ درصد انسولین این قرص‌ها مستقیماً به کبد می‌رود در حالیکه در تلاش‌های انجام شده در گذشته برای تهیه انسولین خوراکی، بیشتر انسولین در معده جمع می‌شد.» او در ادامه تاکید می‌کند: «حتی پس از گذشت ۲ ساعت از مصرف قرص، ما هیچ اثری از انسولین در معده موش‌های مورد آزمایش نیافتیم. همه انسولین به کبد (جگر) رفته بود که بهترین حالت ممکن است و دقیقاً همان چیزی بود که دنبالش بودیم.»
محققان این دانشگاه درصددند تا با تکمیل آزمایش‌های خود بر روی موش‌ها و بهینه‌سازی میزان جذب انسولین، دریچه جدیدی را به زندگی بیماران قندی نوع یک بگشایند.
این قرص خوراکی برای بلعیدن ساخته نشده و وقتی وارد دهان میشود در فاصله بین لثه و گونه بلافاصله آب و جذب میشود. بنابراین کل انسولین بدون اینکه قطره‌ای از آن هدر رود، وارد کبد میشود. معمولاً برای هر دفعه باید حدود ۱۰۰ واحد انسولین تزریق شود و در نمونه‌های خوراکی بلعیدنی فعلی این میزان حدود ۵۰۰ واحد است که بیشتر آن در معده به هدر می‌رود و یکی از نقطه ضعف‌های مهم آن بشمار می‌آید.
یکی دیگر از امتیازهای قرص‌های جدید جذب شدنی زمان اثربخشی داروست. در این قرص‌ها همانند شیوه تزریقی در فاصله ۳۰ تا ۱۲۰ دقیقه کل انسولین لازم آزاد میشود در حالیکه در قرص‌های بلعیدنی به چیزی بین ۲ تا ۴ ساعت زمان نیاز است.
این قرص جذب شدنی باید پس از طی کردن مراحل آزمایشی تکمیلی روی بدن انسان نیز امتحان شود. دکتر پراتراپ سینگ با ابراز امیدواری در تامین مالی این پروژه و به‌ثمر نشستن نهایی آن می‌گوید این قرص‌ها قطعاً از پایداری درمانی بالاتری برخوردارند و هزینه تامین آنها کمتر و در دسترس‌تر خواهند بود.
ScienceDaily. August 30, 2022. University of British Columbia
